مبانی نظری و ادبیات تحقیق جریان های نقدی

قسمتی از متن:


اطلاعات مربوط به وضعیت نقدینگی در ترازنامه نیز وجود دارد (بائوم و همکاران، 2006).. طبقه بندی ترازنامه به دارایی های جاری و دارایی های غیر جاری می تواند در مورد وضعیت نقدینگی تا حدود کمی راهنما باشد. دلیلش این است که این نحوه طبقه بندی اشکالاتی دارد از جمله: هزینه معوق و بستانکاران از اقلام جاری هستند ولی اثری در جریان های وجه نقد آتی ندارند (کیم و همکاران، 1998؛ ادگی، 2007). سایر دارایی ها نیز از قبیل موجودی ها هم ممکن است به جریان های وجه نقد قابل تبدیل نباشند (هان و گیو[1]، 2007).



حرکت به سوی جریان های نقدی

هیات تدوین استانداردهای حسابداری مالی در بررسی های اولیه خود در سال 1980، صورت گردش وجوه نقد را به عنوان اطلاعاتی مطلوب که می بایست به همراه سایر صورت های مالی ارائه شود، معرفی نمود.

دلایل پشتوانه این نظریه توسط هیات تدوین استانداردهای حسابداری مالی به شرح زیر بیان شده است:

1- باز خورد جریان های نقدی واقعی را فراهم سازد.

2- کمک به تعیین رابطه بین سود حسابداری و جریان های نقدی.

3- اطلاعاتی در مورد کیفیت و چگونگی سود فراهم آورد.

4- قابلیت مقایسه اطلاعات مندرج در گزارش گری مالی را ارتقاء دهد.

5- کمک به ارزیابی انعطاف پذیری و وضعیت نقدینگی.

6- کمک به پیش بینی جریان های نقدی آتی.

کلیه دلایل فوق، هر یک به نوعی به محدودیت های حسابداری تعهدی ارتباط می یابد. علی رغم وجود این محدودیت ها نمی توان گفت که اطلاعات حسابداری دارای بازده اطلاعاتی نمی باشد (یه و ودتکی[2]، 2005)، بلکه اطلاعات صورت جریان های نقدی در کنار سایر صورت های مالی گزارش شده اطلاعات بیشتری را به منظور تکمیل اطلاعات قبلی فراهم می نماید. در صورت این که جریان های نقدی، جریان های وجوه یا سود حسابداری کدامیک در مورد پیش بینی جریان های نقدی آتی بهترند، نمی توان نظر قطعی داد(بیبکاک و همکاران[3]، 199). فلسفه افشاء بر این اساس استوار است که اطلاعات مفید بالقوه به هزینه مربوط به تهیه و افشاء آن اطلاعات مورد بررسی قرار گیرد و در صورتی که منافع ناشی از ارائه آن ها به مراتب بیش از هزینه تهیه و گزارش آنها باشد، افشاء شوند. بر این اساس صورت گردش وجوه نقد به عنوان یکی از مبانی اطلاعاتی سودمند مطرح است که هزینه تهیه و ارائه آن نیز بسیار اندک است، زیرا اطلاعات مندرج در این صورت مالی چیزی بیش از تلخیص و طبقه بندی مجدد اطلاعات حسابداری مربوط به یک دوره مالی به شکل دیگر نیست (زاهدی، 1386).